The Meddler

2015.

scenario i režija: Lorene Scafaria

uloge: Susan Sarandon, Rose Byrne, J.K. Simmons, Jerrod Carmichael, Cecily Strong, Lucy Punch, Michael McKean, Jason Ritter, Sarah Baker, Casey Wilson, Amy Landecker, Billy Magnusen

Kako počinje, The Meddler nas navodi na potpuno krivi trag. Susan Sarandon igra brbljivu udovicu Marnie koja se nakon smrti svoga muža preselila iz New Yorka u Los Angeles da bi bila bliže kćeri Lori (Byrne), što koristi da bi joj visila za vratom i mešala joj se u život. Mislim, “mama iz pakla” se pojavljuje nepozvana kao kćerkin “+1” na događajima čak i kćerke nema, šarmira komšiluk, pojavljuje se na njenom poslu, ide kod istog psihoterapeuta, i čak je usvojila moderne tehnologije kako bi stalno zivkala ili slala poruke Lori.

 Ova se, pak, oporavlja od propale veze sa glumcem Jacobom (Ritter) tako što pokušava da isfura svoju seriju (scenaristkinja je, otud Los Angeles = Hollywood), što podrazumeva snimanje pilota u New Yorku. Kad je već sprečena da gnjavi kćerku, mama će svoj višak vremena (i nasleđenog novca) trošiti na skoro potpune neznance jer prosto ima potrebu da bude mama (i baka) po svaku cenu. Lezbejskom paru će čuvati usvojenu kćerku i usput će im organizirati pravu svadbu, a ne onu bezveznu registraciju u gradskoj većnici, a momku iz Apple radnje koji joj dođe nešto kao diler i stručni konsultant za poklone će pomagati oko faksa koji je upisao.

Početak upadljivo liči na pilot za “sitcom” o generacijskom jazu, dosadnim roditeljima i nezahvalnoj dečurliji, u kojem majka govori jakim brooklynskim akcentom, kćerka je na ivici živaca, a svi sporedni likovi su “quirky”. Sa te teritorije se seli na teritoriju indie dramedije o učenju važnih životnih lekcija, kako za majku, tako i za kćerku, ali više za majku. Imamo tu i natruhe romanse sa bivšim policajcem koji tezgari kao čuvar u filmskom studiju, a u slobodno vreme vozi Harley, uzgaja kokoši puštajući im Dolly Parton (navodno idealna proporcija između opuštanja i produktivnosti, što se prenosi i na količinu i kvalitet jaja) i svira country na gitari. Njega igra J.K. Simmons, kontra svog typecasta drkadžije, a zbog brkova bismo mogli pomisliti čak i da imitira klasike Sama Elliotta.

Ali nije ni to ono što The Meddlerčini jednim izuzetnim naslovom. Film se izdiže sa nivoa prosečnog do kategorije sjajnog zbog toga kako tretira žalovanje jedne udovice za mužem kojeg je jako volela i sa kojim je provela veći deo života. Tu nema patetike, baš kao što nema ni ničim izazvane pozitivnosti, to je proces odvikavanja od jednog života i navikavanja na drugi. On ima tendenciju da traje i da prolazi kroz prilično zajebane prepreke i teške periode. Kroz njega osoba prolazi sama, makar pokazivala stalnu želju za prisustvom drugih ljudi. Ovde se to vidi po detaljima, po tome kako Marnie priča o pokojnom Joeu svima koji su voljni da je saslušaju, po odnosu sa njegovom familijom, pa i po reakciji na seriju koju je njena kćerka napisala oslanjajući se na autobiografske motive.

 Ta tuga nije tipizirana filmska tuga, čak ni ona malo bleskasta, lagano pozitivna kakvu viđamo po tipičnim indie filmovima, ta tuga je životna i zrači iskrenošću. Svaki detalj, čak i kad je kliše, postoji sa dobrim razlogom i ovom filmu čini organsku celinu jednog psihičkog putovanja, dok bi u drugim delovao kao konstrukcija. Razlog tome je lično iskustvo koje je autorica Lorene Scafaria prošla sa svojom majkom nakon očeve smrti. Ona se ovde otvara kroz lik Lori i to na dva nivoa, u samom filmu i u seriji u okviru filma.