kritika objavljena u dodatku Objektiv dnevnog lista Pobjeda
U lovu na glumačke nagrade, teško da postoji veći „zicer“ od deglamurizacije lepe glumice koja je u svojim drugim ulogama po pravilu zračila glamurom. Setimo se Šarliz Teron u filmu The Monster (dobila je Oskara), Marion Kotijar u Two Days, One Night (nominovana je za Oskara)... Primera, dakle, ima.
Čini se da je red sad došao i na Leu Sejdu koja je svoj zvezdani glumački status dostigla u velikoj meri zahvaljujući svojim fizičkim atributima, a, zlobnici bi rekli, i voljom da igra u slobodnijim scenama. Lea Sejdu je, zasluženo, bila Lepotica u jednoj od novijih verzija Lepotice i zveri, Bondova devojka, devojka s morsko-plavom kosom u Blue Is the Warmest Colour... Dokazala je i da nije samo „meso“, nego i da zna da odglumi, bude najjača karika u filmu (Crimes of the Future), pa čak i iznese ceo film (France).
Ali, opet, može li da se snađe u ulozi koja od nje zahteva jednostavnu odeću, funkcionalnu kratku frizuru i minimum šminke? Sudeći po reputaciji filma One Fine Morning koji upravo igra na Festu, ni to nije problem: Lea Sejdu je važila za prvu favoritkinju za nagradu Evropske Filmske Akademije za glavnu žensku ulogu, ali joj ju je preotela Viki Krips za elaboriranije kostimiranu ulogu carice Sisi u filmu Corsage.
Problem s One Fine Morning svakako nije Lea Sejdu koja je itekako sposobna da odigra običnu ženu koja se rve s običnim životnim problemima, koliko činjenica da je to tek još jedan „slice of life“ film Mije Hansen-Leve, dakle sasvim običan film koji osim deglamurizovane glumice malo šta ima da ponudi. Lea Sejdu igra Sandru, ženu prinuđenu da se sama brine o svom poslu simultane prevoditeljke, svojoj kćeri i svom ocu (veteran Paskal Gregori) kojem mora da nađe odgovarajući dom, budući da su ga „napali“ slepilo i demencija. Za poslednje, tek limitirano može da se osloni na svoju razvedenu majku i na sestru koja ima svoj život, svoju decu i svoje probleme. Povrh toga, Sandra se upušta u ljubavnu vezu sa svojim prijateljem iz školskih dana, Klemonom (Melvil Pupo) koji je – oženjen.
Život kao takav, rekli bismo. Ali, osim što iz glumaca uspeva da izvuče ubedljiva i uverljiva ostvarenja, Mia Hansen-Leve i što ima sposobnog direktora fotografije Denija Lenoara (s kojim i inače sarađuje) da uhvati sve boje Pariza na analogni film, autorica ne uspeva da bilo čime oneobiči ovu sasvim običnu priču iz običnog života, pa One Fine Morning ne uspeva da drugim kvalitetima potkrepi ambicije prema glumačkim nagradama. Čini se da je za Hansen-Leve prethodni film Bergman Island ipak bio izuzetak.